Gottesdienst zur Kirmes 2018

Der Gottesdienst wurde vollständig auf „Platt“ abgehalten. Hier ist die Predigt von Pastor Alois van Doornick.

Nor den Herrgott op Drapp, den Hemmel hätt Kärmess!
Oder: Auf zu Gott, im Himmel ist Kirmes! Kärmessprääk 2018 in Wissel

Jedes Dorf das sehr gut kennt, keiner da, der das verpennt:
Einmal Kirmes ist im Ort. Kirmes ist ein altes Wort.
Mittelalter, frühe Zeit feierte in Drastigkeit
Jahrmarkt, Kirmes, Schützenfest mit Musik, Tanz allerbest.

Enz in’t Joor trekkt alle Mann, Kleijn än Groot op de Kerktoorn aan:
Kärmes ess toch wäll dat Fäst, wägges Kerkweij enz gewäst,
op de Sonndach vanne Patroon: Kärmess dörft niet ondergoon!
„Kirchweihmesse“, Kärmess nätt ess de Grond, niet jeeder wätt,
woröm wej hier vandaag sette. Een Deng blooß dat Könningschiete.

Statts in ööre Beusen kieken all dij Jonges op öör Mijken,
Trinn, Stinn, Leni, Hanna, Kaath, Faanendräägers stonn paraat,
All in Uniformen fästlek – drin gedowt, et pässt toch lätztlek –
dekk sej Orden döchteg draagen an de Boorst ütt fruggere Daagen.
Bronze, Selver, Gold sü’j door, Krüss än Steern, horss wört et schwoor,
Bänder, Kettings, Schnüüren, Knööp: all Verdienste door met Hööp
kö’j bekieke bej de Schötze. Feuerwehr, Musikers nötze
ok all’s mäij ganz gäärn det Grej, wägges sej all lang doorbej.

Frouwlüj mieken fein sech statts, looten sien door oone Kwatts
ütt de Kleerkast nätt et Best, want et ess toch Kärmesfäst!
Guut vereint Vereine komme, bääjen, sengen, dröömen, bromme,
lüstern op het Örgelspööl, sengen laut gäärn, niet te vööl,
hoopen, dat Pastoor de Mess niet te lang dütt. Dann in‘t Läst:

Met de Faane än Musik dwaalen sej dann all herütt,
än dann door bej’t Eerenmaal, stonn sej senneg all egaal,
eeren all, dij enz öör Läwen dökk onsenneg mossen gääwen,
dij för Land än Seekerheijt hielden ütt in Tapferkeijt.
Dör den feijn geschmükkden Ort trekken all met Musik fort.
Marschmusik met Sang än Klang klengt döör alle Stroote lang.

Dann in’t Zält, määj hätt än eng, door begennt en ander Deng:
Kwassele, Prüwen, Menzen träffe, effkes ääten, medänn käffe,
Öwer andere Lüj hertrekke, neijschireg Neijes wat entdekke,
Bierkes drenke, Rondes gääwen, döchteg Danzen, dat ess Lääwen,
Hier wat schnuppe, door wat kieken, än alls määj de Frouw weersüken,
rikklek Kärmesgääld spendieren, s’Oomes dörf’t wat länger düüren,
met Musik s’määrs worren wakker, Opstoon, – dat gätt ok wat laater,

Meddags met dij eig‘ste Klanten, Mannslüj, Frouwlüj än Trabanten
op de Stroote, an de Theke, harde Körntjes, Bröjches weeke:
Guut vier Daagen döörgond fieren, met Musik döör’t Därp spazieren,
Ömzug met feijn, lanke Kleer, henn dör’t Därp än dann wärr her,
Lüjkes grüüße, Faanen schwenge, schunkele, medänn Lieder senge,
Kleijne, Groote, Jonge, Alde sech enz hier toch onderhalde,
Wesselze, Grittse, andre Vremde, Beijgeschloffte än Bekennde
toch verdraagen sech dees Daagen: Nee, door kö’j niet öwer klaagen.
Kärmes brengt de Lüj beijänn. Kärmes fiere, dat mekkt Senn.

Duw de Kärmes korter koom, satt ek hier in owwen Dom,
docht, wat sö’j wäll prääken hier. Dann den Hällegen Geist hilp wier: Min fiel in:

„Auf zu Gott, im Himmel ist Kirmes“ –
„Norr den Herrgott op Drabb, den Hemmel hätt Kärmes“
Min fiel toch dett Woort wärr in, dat ek höördn ass Kind all kleijn,
dat ek noots duw noch verstond. Now fier ek in Jooresrond
säss Keer Kärmes met de Lüj än bekiek min dat Gedüj.
Doröm bääter ek now weet, in onz Hosten, Rännen, Schweet,
ess’t, van Kärmes guut te dröömen, sech vör Hemmelsgrej bekweemen,
sengend döör de Wält te loopen, meer te sien ass Stress, Gäld, Koopen,
Weeten, dat Gott well gäärn fieren met onz all än mekkt sinn Döören
witt loss ok för Sönders, Kwoijje, Glöwege, Kleijne, Fiese, Mooijje.

Kärmes kömmt van Kirchweihmesse. Krasse Jonges, Mäjches kesse:
Off dij wäll sowat noch weete, ass dij drenken, fieren, ääten?
Ganz egaal, det Beeld mekkt Senn, kikkt mar in de Biebel drinn:
Jesus eiges woss te fieren, däj in Kanaa wäll studieren,
off de Winn schlecht was off guut, miek sinn Wonder dan met Muut,
liet met Spass door gäwen ütt, sässhondert Litter oone Spitt.

In den Hemmel wört gesonge, alde Engels än ok jonge
met öör Instrumenten spöölen, sengen, bääjen door met vöölen
anderen, dij in Gott sin Wälten t’hüss op eweg bliewen wellen.
Jesus nööjt dökk sat onz Menzen, dat wej met onz Lääwenkönsten
op onz eweg Hüss aanstüüren: doorhenn looten guut onz füüren,
dat door in den Hoogtittssaal häwen Plätz wej groot in Zaal.

Männegen kann sech vlechs üttdenke, dat noch Schönderes kann wenke
door in Gott sinn groote Wälten, feijner ass in Kärmeszälten.
Dat dann door sinn wej verbonden diep met all, dij nätt wej fonden,
dij bej onz Familij höören, än et kann ok guut geböören,
dat weerträffen Lüj wej schwoor, dij wej noots verwachtenden door.

Näss beij’t Kärmesfäst kö’j sien in den Hemmel door bejänn,
dij in’t Joor sech noots aankieke, mar et dann toch wärr versüüke.
Näss beij Kärmestoffels feijn hellt den Herrgott onz niet kleijn,
off hätt gej all enz gesien ennen Hällegen schmaal, griss, dönn?
Dat fällt min ass örst toch in: Hemmelsmaal, dat ess niet kleijn.
Norr sin Toffel groot, voll, guut, loot onz goon betitts met Muut.
In de Kerk wej vandaag sengen, proben hier för Hemmelsdengen,
dat in’t Chor wej met dij Engels niet noch door stonn fäss ass Bengels.
Näss op’t Kärmesfäst: Genn Vremde gefft’t bej Gott: Door jeder kennde
noch den anderen, fiert bejänn, want üttreen, dat mekkt gänn Senn.

„Auf zu Gott, im Himmel ist Kirmes“ –
„Norr den Herrgott op Drabb, den Hemmel hätt Kärmes“
Det koss Motto onz guut sinn ömmer toch, dat mekkt meer Senn.
Ass betitts Gott miek de Wält, miek hej näwen et Hemmelszält
andere Zälten, Ääten, Drenken: Ömmer woll hej so et lenken,
dat wej mäst versörgt onz Daagen lääwen können. Än dij Plaagen
wiesen onz in’t Lääwensfäld op en ander bääter Wält.

Loot onz fieren, loot onz sengen, onsen Gott Dank döchteg brengen,
dat wej vööl belääwen dörwen än ok weeten: Norr onz Stärwen
stätt en ander Kärmes aan, ass wej bliewen op de Baan,
ass wej bliewen öm verbonden eerlek in onz Äärdenstonden.
Loot dij Menze onz guut schötze, ennen noch den anderen nötze,
loot bejänn onz guut noch halden, hälpen Ärmen, niet blooß falden
in de Kerk mooj door onz Hand met en Hart för Ärmen kalt.
Dat wej metänn finden Frieden, statt in Stritt noch Jooren bliewen,
dat wej Kinder förderen, leeren, plätz blooß Freizeitspass vereeren,
dat wej Aalden gonn besüüken, plätz in Heimen öör verstekken.
Gott nööjt all onz in sinn Hüss. Groote Gott: Wij bleef door t’hüss?

Den Hemmel hätt Kärmes. Norr Gott op Drabb! Än loot onz fieren niet te knapp! “

© 2018 Alois van Doornick